Erdoğan'dan sonra ne olacak?

 Cevabını bulamadığımız soru: Erdoğan’dan sonra ne olacak?

Erdoğan; sevmeyeni çok da olsa, güçlü bir lider.

Gücünü aldığı “yer” değişmiş olsa da, hala güçlü.

Erbakan’a rağmen, Refah Partisi içerisinde başlayan, “durdurulamayan yükselişi”, ilk önce RP İstanbul İl başkanlığını getirdi ona.

İyi bir hatip, genç bir adam, “rüzgar bekleyen” Erbakan tabanı…

Buluştular.

Sonra, şansın Erdoğan’a çok yardım ettiği, İstanbul Belediye başkanlığı. % 25’le başkan.

Belediye başkanlığı Erdoğan’ı “imkanla” buluşturdu. Az gelişmiş ülkelerde, her siyasi harekette olduğu gibi, “imkan”, liderliğin-lider adaylığının ilk basamaklarını oluşturur.

Para yoksa siyaset zor.

Türkiye’de de aynısı oldu ve “imkan” Erdoğan’ın liderliğini, kuvveden fiile çıkarttı.

Yaklaşık 20 yıldır Türkiye’yi yöneten, güçlü liderin esas serüveni, işte böyle başladı.

Başarılı geçen yıllar, onu daha da güçlendirdi.

Bu gününü düşünen “mematiler” ona destek verdi.

Henüz kahraman olanına rastlamadık.

Ancak, “her fani ölümü tadacaktır” hükmü gibi, siyasetçilerin de “ölümü” demek olan, “başarısızlıklar”, Erdoğan’ın iktidarının değişmesi-değişebileceği ihtimalini ortaya çıkarttı.

Sanırım bunun ilk belirtisini, Haziran 2015 seçimlerinde gördük.

Çok ciddi ders alındı ve “kaybetme ihtimali”, Erdoğan’ı farklı işbirliklerine yöneltti.

Selo, “neredeyse başkan yaptırtmayacaktı.”

Gül, Davutoğlu, Babacan gibi AKP’nin farklı ekolünü temsil eden, en güçlü “ekibini” kolayca tasfiye ediverdi.

Onlardan “mematiler” çıkmadı. Hepsi söz birliği etmişçesine “sonunu düşünenler” oldu.

Erdoğan bununla yetinmedi.

Bahçeli, Ulusalcı-Avrasyacı ve Perinçek ile “henüz bilinmeyen bir uzlaşıya göre”, yeni bir birliktelik kurdu. Yeni koalisyon.

Mehmet Ağar, Tansu Çiller gibi, Türk siyasetinde belirli bir “modeli” temsil eden ekipleri desteğine alıverdi.

Kurulan yapının senkronizesi ve fire vermemesi için, “daha sıkı ve tek kişinin karar verebileceği” bir yönetim biçimine geçildi.

AKP’nin ve Koalisyon ortaklarının “devlete ve bürokrasiye” tam hakim olabileceği adımlar atıldı. Bürokraside ve orduda büyük tasfiyeler yapıldı ve elbette yerine “daha çok güvenilen”, Erdoğan’a ve koalisyonuna inanan, kadrolar konuldu.

Siyasal ve toplumsal muhalefetin “muhalefet edebilme imkanları”; beka/terörist söylemi-yasaklamalar-korona vb. bütün fırsatlar kullanılarak, “maddi veya manevi sınırlamalarla”, ellerinden alındı.

Muhalif liderler; yumruklanmak, “PKK’lı” ve “FETÖCÜ” olmakla suçlanmak, haklarında birçok hukuki işlemler başlatılmak, hatta Demirtaş’a yapıldığı gibi, hapse atılmak, gibi uygulamalarla, “ürkütülmeye”, etkin siyaset yapmaktan uzaklaştırılmaya çalışıldı.

Muhalefet partilerinin “bölünmesi” anlamı taşıyacak, zamanlaması hayli tartışmalı, içlerinden yeni lider ve partiler çıkması teşebbüsleri, “övgülerle” teşvik edildi.

Suriye ve Libya’da doğrudan savaşa girildi. Toplum “savaş psikolojisi içinde tutulmaya” çalışıldı. “Vatan elden gidiyor, ne karar versek desteklemek zorundasınız” zorlaması ile muhalif siyasetin; dış politika üretebilme ve hatta savaşa karşı çıkabilme potansiyeli, daha doğmadan boğuldu. Neredeyse bütün siyasi hareketler; bu “çılgınlıkları”, bir “hükümet tercihi” olarak görmedi, bir “devlet zarureti” olarak ele aldı ve sorgusuz destekledi.

AB ile “göçmenler üzerinden” gerilimli ve Türkiye-AB ilişkilerini “sıfırlayan” bir mücadele başlatıldı. AB, “nalet olsun” kabilinden sustu, ama uzun vadeli adımları için not etti.

Türkiye içindeki ve bölge ülkelerdeki “Kürt meselesinin halli” konusuna, “silahla çözeriz” konsepti hakim oldu. Konu o kadar tartışılmaz hale getirildi ki, anayasal olarak kurulmuş, YSK tarafından seçime sokulmuş HDP bir türlü “Türkiyelileştirilemedi”, adeta “şeytanlaştırıldı”. Bu elbette Erdoğan’ın koalisyon alaşımı ile alakalı idi.

Türkiye’nin 30-40 yıllık problem alanları, birden bire, biz bu işi güçle çözeriz” konseptine taşındı. Çözümde en maliyetli yöntem olan sıcak savaş çok kolay telaffuz edilir hale geldi.

Yunanistan ve Ermenistan’la olan sorunların üzerine “benzin dökülmesi” tercih edildi. Güney Kafkas’ın “sorun çözen abisi” olmak yerine, “boş kabadayılık taslanarak”, hem Ermenistan’ın, hem de Azerbaycan’ın Rusya’nın yanına itilmesine neden olundu.

Olanlara baktığımızda, “memleket menfaatleri açısından” akılla izah edilebilir hiçbir şey yok. Üstelik bunları tartışma şansınız da yok. Medyanın % 90’dan fazlası “doğrudan Erdoğan ve koalisyonunu destekliyor”, kalan birkaç susturulmuş-kontrollü muhalif de “milli mesele” diyerek, bu yakıcı meselelerde, iktidarın yanında duruyor, alternatif üretmiyor.

Uluslararası kriz alanlarının birçoğunda Türkiye haklı. Sıkıntı; “Z kategorisi tecrübesiz bürokrasinin”; hedefleri ve uygulama stratejilerini doğru belirleyememesi, hatalı enstrümanları kullanması, gücü ile orantılı olmayan maceraları tercih etmesi, “zaman-mekan korelasyonunu” yapamaması, liderine söz geçirememesi, gibi yeteneksiz beceriksizliklerde. Bu Türkiye’yi haklı konumdan, haksız konuma düşürüyor ve yalnız bırakıyor.

Erdoğan koalisyonunun, “güç kullanmayı tercih eden metodu”, tamamıyla hatalı, hatta Türkiye’nin “bekasını tehlikeye sokacak kadar” tehlikeli. Savaşlar güçlü ekonomiler ister.

Akıl ermeyen bu işlerin neden yapıldığı, gerçekten bilim adamları için, enteresan bir araştırma konusu mahiyetinde.

Siyasiler, ekonomistler, uluslararası ilişkiler uzmanları, toplum bilimcileri… hemen hemen her disiplindeki bilim insanları, sakin olmamız gerektiğini söylüyor, ancak dinlenmediği gibi, “ısrarla planlanan istikamette gidildiği” görülüyor.

O zaman soru şu; “Erdoğan iktidarı bırakmak mı istemiyor?”

Çok yukardan baktığımızda, “iktidarı ve Türkiye’yi başka yönetime bırakmak istemeyen” bir Erdoğan ve onun koalisyonunu görüyoruz.

Bahçeli’nin bazı konularda, Erdoğan üzerinde uyguladığı ısrarcı prese baktığımızda, “hep birlikte gitmek istemedikleri” kanaati daha da güçleniyor.

Çok büyük sürpriz olmazsa, “Erdoğan ve Koalisyonu” iktidarı bırakmaz.

Benim “analizim” böyle.

Erdoğan’ın ayrıca uzlaşı aradığı kanaatinde de değilim. Ortakları ile birlikte devam edecekler. Kimse Bahçeli’den, “erken seçim sürprizi” filan beklemesin.

Durum, “ölümüne kankayız”.

Bütün işaretler bu yönde.

Erdoğan ve koalisyonun ardında yeterli halk desteği yok. Bu uzun zamandır böyle. Erdoğan’ın partisi % 30-34 bandında, MHP % 8-9’larda. Ne cumhurbaşkanlığını, ne de parlamento çoğunluğunu almaları mümkün değil.

O zaman bu iktidarda nasıl kalınacak? Allah bilir elbette. Bunu henüz Erdoğan’ın ve Bahçeli’nin de bilebildiği kanaatinde değilim. Ancak; bütün hesaplar yapılacak, bütün opsiyonlar denenecek, seçimle olmazsa, seçimsiz devam etmenin “hukuki çareleri” aranacak, ama iktidar “verilmeyecek”.

Zira Erdoğan ve Koalisyonu, iktidarda olmalarını, “Türkiye’nin bekasıyla ilgili” olduğunu düşünüyorlar.

O zaman yazının başlığında neden “Erdoğan’dan sonra ne olacak” yazıyor?

“Erdoğan’ın liderliği” AKP’ye ve Koalisyondaki herkese lazım. Erdoğan’sız hiç biri hükümet olamaz. Ancak, bir zaman gelecek ve Erdoğan’sız devam etmek “zarureti” de doğabilecek.

Allah geçinden versin, emri hak vaki olabilir, hastalık olabilir, kendisi yorulup çekilmek isteyebilir… Yani AKP’nin “direksiyonuna başkasının geçmesi” gerekebilir. Zaten bu konuda niyetlenenler var. Bazı emareler var. Berat Albayrak ismi geçiyor, Süleyman soylu ismi geçiyor. Anketleri dikkate alırsak en güçlü aday Süleyman Soylu % 38. Türkiye’deki “milliyetçi rüzgar” Soylu’nun şansını arttırıyor.

AKP’nin “milliyetçiliğe kaydığı” gözle görülür, ancak başında “dindar, Kur’an okuyan, ipleri hala elinde olan bir lider” var. Bu nedenle, koalisyon ihtiyaçları oranında milliyetçiliğe evet ama, insaf AKP’nin başına “başbuğ” geçmesine de evet demezler herhalde.

AKP koca bir “imparatorluk”, kolay bırakılır mı “elin oğluna”? Şüpheli bence. Erdoğan’a sonuna kadar bağlı bir kesim de var AKP’de. Güçlü bir çekirdek. Menfaatçilerden bahsetmiyorum. AKP’nin hala “dindar bir parti olduğuna inananlar” ve 20 yılın emeğinin boşa gitmemesini “çok ciddi seviyede” önemseyenler var. Bu nedenle de “direksiyonu” kolay kolay “milliyetçilere” bırakmazlar.

“Milliyetçiler” hazırlıklı olabilir, ama “dindarlar” da boş değildir herhalde?

Hulusi Akar, bu kesimin liderliğini yapabilir mi?

İşte benim sorum bunlarla ilgili.

Direksiyona “milliyetçiler” mi geçecek, “dindarlar” mı?

Dindarların “milliyetçilere galebeden ümidi kalmazsa”, dindarlar “başka kapıya” giderler mi?

Her şey Erdoğan’a bağlı.

“Milliyetçilerden” sürpriz atak beklemeli miyiz?

Çok soru var.